وقتی تو هم سن و سالهای خودم نگاه می کنم ، خیلی بدون ادعا میتونم بگم شخصیت قوی تری نسبت به بقیه دارم. بیش از حد شوخ و خنده رو هستم. طوری که گاهی وقتا با این همه مشکلات و دغدغه هایی که اکثرا خودم مقصرش نبودم باز هم سرحال و قبراقم. تنهایی پر و پیمونی هم دارم. خیلی کم اتفاق میوفته که یکی دیگه بتونه حال به ندرت بدم رو خوب کنه. اکثرا خودم و خودم ولی .
شاید هر چند وقت یکبار، شاید هر شش ماه یا یک سال نیاز پیدا میکنم که کمی فقط کمی از دغدغه های ذهنیم یا مشکلاتم را با کسی بیان کنم تا کمی همراهی یکی دیگه رو هم با خودم تجربه کنم ولی وقتی اون شخص برمیگرده و بجای گوش بودن بیشتر زبان میشه و بجای آرامش دادن بیشتر انگشت اشاره خودش رو سمتت می گیره متوجه میشی که تو این رینگ زندگی فقط خودتی و خودت. اینجاست که یاد ضرب المثل کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من می افتی !!!
اینو میدونم که من آدم قوی ای هستم فقط گاهی اوقات دوست دارم یکی دست رو شونه ام بذاره و بگه همه چی درست میشه . همین.
درباره این سایت