بنظرم دورویی همچنان با اختلاف در صدر حال بهم زن ترین رفتارهایی هست که میتونه اتفاق بیفته.
از زمانی که وارد فاز جوونی شدم و بایستی به واسطه بزرگتر شدنم با آدم های جدیدی برخورد می داشتم (خوابگاه دانشجویی، سربازی، محل کار، ازدواج و .)یادمه با هر جور آدمی میگشتم. ی وقتایی هم دوستایی که بیشتر باهام هم فکر بودن بهم میگفتن که چطوری میتونی با این افکاری که داری با فلانی هم بگردی. چطوری میتونی با اونیکه فلان اخلاق گند و ناپسند رو داره تحمل کنی. نمیدونم دقیقا درست بود یا اشتباه ولی یجورایی احساس میکردم چون رفتارهای اونا آزار و آسیبی به من نمیرسونه باهاشون تعامل دوستانه داشتم نه "تحمل". پیش خودم اون اخلاق ناپسندشون رو به عنوان نقطه ضعفشون در نظر میگرفتم و بعدش در عالم دوستی بهشون تذکر میدادم.
برای مثال تو سربازی 10 تا رفیق فابریک داشتم که 5تا از اونها تقریبا مثل خودم بودن. بقیه تو یک سری از اخلاقا رد داده بودن. یکی پرست بود!! (فرق میکنه با م بودن) یکی عاشق گراس و عرق و ورق و اینچیزا بود (چند باری هم شیشه کشیده بود) یکی یک آدم خسیس و خشک مقدس بود و .
ی جورایی برگردم به دوران سربازی دوباره همون رفیقا رو انتخاب میکنم. چون احساس میکنم ذاتشون خالص بود. خیلی رو رفتار میکردن. من باهاشون حال میکردم! و همشون هم بهم میگفتن اگه روزی فلان اخلاق بدشون رو بگیرم، منو میکوشن.
همه اون روزا گذشت و گذشت تا اینکه امروز تو روزایی که نزدیک به 30 ساله هستم بدترین و بی ارزشترین آدم های دنیا رو دوروها میدونم. اونایی که نقاب دارن. اونایی که از پشت خنجر میزنن. اونایی که عهد شکنن اونایی که ناپاکن. از اونا باید فرار کرد. اصلا یک موی گندیده اون رفیقام صد برابر باارزش تر از این آدم های بی ارزشه.
درباره این سایت